over virtualiteit en Albrecht Dürer: Cleithas

EEN LINK NAAR DE TOEKOMST: 
ALBRECHT DÜRER IN EEN ZELFPORTRET :   KICK

après: la reforma / Juan Miro - 1916

De dingen van de wereld zoals daar zijn de geschiedenis of het beeld van de realiteit dat wij bezitten zijn soms moeilijk te begrijpen en daarom hebben wij de keuze gemaakt in vergelijkende zin ons te oriënteren in deze tijd, derhalve ons een beeld te vormen van de vragen waarvoor wij worden gesteld, aan de hand van het beschikbare beeldmateriaal, zoals dat in de eeuwen her door kunstenaars aan ons is doorgegeven.

De eerste keer dat ik mij ervan bewust werd hoe zinvol een dergelijke logica kan zijn was, toen ik na het volgen van een cursus kunstgeschiedenis zo door de loop der eeuwen beschouwd tot onze tijd aan toe, en na mij opnieuw te hebben verdiept in de kunst van de 20e eeuw, ontdekte hoe anders het beeld wordt van de tijdsperiode die achter ons ligt wanneer wij afgaan op wat de kunstenaars ons vertellen, en hoe duidelijker zich voor ons oog ontvouwt wat er eigenlijk met de mens is gebeurd. Hetgeen deze opvatting en ontdekking mij heeft opgeleverd is een duidelijk beeld van een tijdsperiode, waaruit ik net als zovelen met mij afkomstig ben, een tijdsperiode, waarin niet het gevoelsmatig beleven maar een irrationeel streven naar objectiviteit het denken overheerste, mar tevens een bepaalde beleving vooralsnog, een zienswijze op mijn eigen plaats in dit geheel van een verloop, dat in zijn totaliteit zovelen tegenwoordig betreft dat het ondoenlijk zou zijn en zelfs min of meer de lachlust zou oproepen te pretenderen een totaaloverzicht daarover tot zijn beschikking te hebben. Maar iets aan eigen beleving, streven naar een vorm van zelfbewustzijn, is mij dan toch, arme man als ik was geworden, overgebleven na al die jaren van zoeken: de waarde te leren inzien van het subjectieve beleven, het eigen oordeel zonder te streven naar absolute objectiviteit, en ik geloof ook niet dat een dergelijke vorm van streven ook maar ergens in mijn werk terug te vinden is. 

après: Juan Miro - stilleven met roos - 1916

Wat het betreft de relatie van dit bericht, na zolange tijd van stilte in deze blogtitel, met Asia Minor, ik wil daarover nog wat meer nadenken, hoe ik dat aan de lezer als aannemelijke voorstelling van zaken kan presenteren. Voorlopig heb ik mijn omstandigheden, de omgeving waarin ik verkeer, woon en werk, het denken dat ik mij eigen heb gemaakt, verbonden met de denkbeeldige figuur van de filosoof Cleithas, die uit Milete afkomstig koers zet naar de grote stad Athene, het centrum der cultuur in de oudheid, en zeker voor de filosofen onder ons zal het het neusje van de zalm betekenen te vernemen, dat Cleithas vertrouwd is geraakt met de natuurfilosofie die hem in Milete bekend was gemaakt door zijn leraren, maar deze opvattingen waarvoor men doorgaans de neus wat optrekt, tevens weet staande te houden in het toen hij daar aankwam nogal in filosofisch opzicht aristocratische en autocratische Athene. En, wat dat was hem bekend geworden, deze vrolijke jeugdige filosofiestudent gaat eens te rade bij de Stoa aan de Agora die er derhalve toen al geweest moet zijn maar het kan net zo goed dat ik mij nu heb vergist in de dateringen, die uiteraard nogal door elkaar kunnen lopen ook indien het om filosofie en studeren gaat.
_______________________________________________________
In de bagage van Cleithas hebben wij aangetroffen een dissertatie getiteld:
Filosofie voor beginnend talent - een rapportage over het beeldend vermogen onder de jongeren van Milete: in de video de virtualiteit van het reëele bestaan. 
Tja, heel Athene raakte al spoedig bekend met deze video, behalve dan dat Cleithas van niets wist sprak iedereen erover.

______________________________________________